Modlitwa grzesznika korzącego się przed Wielkością Boga. (1850r.)

Prawdo moja, Litości moja, Boże mój, Trójco Błogosławiona, Tobie jednemu, Panie, cześć, chwała i uwielbienie w wieki nieskończone. Niech będzie uwielbione Imię Twoje; niech będą uwielbione wszystkie sprawy i sądy i rozrządzenia Twoje. Ja nędzna glina i ułomne rąk Twoich ulepienie, choćbym się niezmiernie i co najbardziej siłą własną przed Tobą, Stwórcą moim, poniżał, jeszcze nie stanę w dostatecznym względom Ciebie uniżeniu: tak nad wszystko nieskończenie jest wyższa wielkość i chwała Twoja, i tak jest pogardy przeciw Ciebie godna moja małość, niskość i nikczemność.

Czymże się innem ku Tobie przybliżyć i z Tobą połączyć mogę, jedno najgłębszą i najcichszą pokorą, coby mię bez przestanku uczyła niczem nieogarnionej Twej przemożności i potęgi, i znikomości a marności mojej : która dla Ciebie tem tylko jestem żem jest niczem, i mniejszy a słabszy od prochu. Gdy Ci oddawani wszystko co moje, gdy Ci oddawana całego siebie: już nic mi nie zostaje abym Ci dał więcej; a to co Ci daje, nie jest nic przed Tobą. Dlaczegożeś, O Panie! tak wielki i najwyższy, że Cię wcale uwielbić i wychwalić nie zdołam; a nic mi nie dałeś dla okazania Ci mej miłości Niechże Cię, Boże mój, Panie przedwieczny, pokora moja i uniżenie moje uwielbia i chwali, bo jakże inaczej uczcić Ciebie potrafię, ubogi i wygnaniec, porzucony na ziemi nieprzyjacielskiej? Aleś Ty małych i pokornych, wzgardzonych i uniżonych obrał sobie za domowników i poufałych.

Uczyń, Panie, Ojcze miłosierdzia , iżby ubóstwo i poddanie się ducha miłym mię i przyjemnym w oczach Twych stawiło. Niech się uniżę i upadnę przed Tobą na kolana, nie od ciężaru grzechów i złości, jedno pod jarzmem pokory i cichości : abyś mię przyjął w uniżeniu mojem, w uniżeniu mojem mię upodobał sobie, i na mnie pamiętał, i wywyższał mię do przybytku wybranych Twoich: gdziebym Cię chwalił i Tobie dziękował wiecznie, przez zasługi poniżenie, i Mękę Jezusa Chrystusa, Pana naszego, Odkupiciela i Zbawiciela, z Dziewicy narodzonego. Amen.