Dzieło Odkupienia

Dzieło Odkupienia.

1. O ludzkiej naturze Jezusa Chrystusa. Przez śmierć Swoją na krzyżu Jezus Chrystus dokonał dzieła odkupienia świata, słusznie przeto nazywany jest Odkupicielem.
   1. Przyjęcie ciała ludzkiego. Ponieważ odkupienie miało być złożone za ludzi, przeto było rzeczą konieczną, żeby Odkupiciel był człowiekiem i w imieniu wszystkich ludzi złożył Bogu okup nieskończonej wartości. Dlatego Bóg, druga Osoba Trójcy Przenajświętszej, przyjął naturę ludzką i stał się prawdziwym człowiekiem, aby nas przez śmierć Swoją na krzyżu odkupić i zbawić, a przykładem własnego życia wskazać drogę do Boga. Jego ciało nie było ciałem pozornym, ale rzeczywistym, które mogło odczuwać głód i pragnienie, gorąco i zimno, ból i udrękę śmierci.
   2. Dusza Chrystusa Pana była rzeczywiście duszą ludzką, która przeżyć mogła całą skalę uczuć ludzkich od radości nad odnalezioną owieczką, aż do najgłębszej udręki konania. Ewangeliści kładą wielki nacisk na tę prawdę, że Chrystus Pan był prawdziwym człowiekiem i miał naturę ludzką. ,,Dziecię zaś rosło i nabierało mocy” (Łuk. 2, 40). „Przyjął postać sługi i stał się ludziom podobny. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka” (Fil. 2, 7). Zbawiciel łaknął, pragnął, cierpiał, umarł i był pogrzebany, a więc miał duszę ludzką, rozum ludzki, wolę ludzką. Był podległy uczuciom ludzkim: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci” (Mat. 26, 38). Płakał nad grobem Swego przyjaciela Łazarza i nad Jerozolimą, jak prawdziwy „potomek Dawida”.
2. Zjednoczenie osobowe:
   1. Dwie natury w jednej Osobie. W Jezusie z Nazaretu zjednoczone było Bóstwo z człowieczeństwem w jednej Boskiej Osobie. Dwie natury: Boska i ludzka, zespoliły się w jednej osobie Syna Bożego. Jest to dogmat hipostatycznego połączenia (od greckiego słowa hypóstasis = osoba). Tylko na podstawie hipostatycznego połączenia Jezus Chrystus mógł się stać Odkupicielem świata. Jako człowiek przebłagał zagniewanego Boga za winę ludzką, jako Bóg zjednoczony z człowiekiem dokonał dzieła nieskończonej wartości. Przez zjednoczenie z naturą Boską, ludzka natura Chrystusa została wyniesiona do najwyższej doskonałości, jaką osiągnąć może istota stworzona. Chrystus Pan nawet jako człowiek wskutek tego zespolenia natury Boskiej z ludzką nie tylko był bez grzechu, ale nie mógł popełnić najmniejszego grzechu. Dusza Chrystusa Pana posiada całą pełnię łask, świętości i wszelkich cnót, bo w Nim „skryte są wszystkie skarby mądrości i umiejętności” (Kor. 2, 3).
   2. Cześć oddawana naturze ludzkiej Chrystusa. Ponieważ więc Chrystus Pan jest prawdziwym Synem Bożym, przeto należy się Jego naturze ludzkiej, która stała się naturą Boskiej Osoby, cześć Boska, jak również Jego ranom, Krwi i Ciału utajonemu w Najśw. Sakramencie. „Aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu” (Jan 5, 23). Przedmiotem czci jest natura ludzka w Chrystusie Panu, a jej powodem Boska Jego Osoba.
   3. Cześć Serca Jezusowego. Serce jako istotna część ludzkiego organizmu i natury ludzkiej skupia w sobie i odzwierciedla wszystkie uczucia duszy. Gdy dusza przepełniona miłością, to i serce drga i bije żywiej.. Dlatego Serce Jezusowe wskutek zjednoczenia osobowego z naturą Bożą w Boskiej Osobie stało się ogniskiem miłości Boga, krynicą nieprzebranej dobroci i miłosierdzia Bożego. „Oto Serce, które tak wielce ludzi ukochało”. I tu właśnie kryje się najgłębsza racja czci, jaką oddajemy Najsłodszemu Sercu Jezusa.
3. Tajemnica Wcielenia. Cudowne zjednoczenie Boskiej Osoby z naturą ludzką spełniło się w chwili, kiedy Syn Boży przyjął ciało z Maryi Dziewicy. W tej chwili „Słowo stało się Ciałem i mieszkało między ,nami”. Wcielenie Syna Bożego dokonało się za sprawą Ducha Św., który mocą Bożą sprawił, że Jednorodzony Syn Ojca Niebieskiego stał się człowiekiem. Anioł Pański rzekł do Najświętszej Dziewicy: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym.” (Łuk. 1, 35). Najśw. Panna wyraziła Swą zgodę: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie wedle słowa twego”. Gdy przyszedł czas, Maryja „porodziła Syna Swojego, owinęła w pieluszki i położyła w żłobie” (Łuk. 2, 7).
4. Zadośćuczynienie. Zadośćuczynienie za nasze grzechy złożył za nas Chrystus Pan, cierpiąc i umierając na krzyżu. Żłóbek i krzyż, wcielenie i śmierć należą tak do siebie, jak założenie i cel. Ze względu na nieskończoną wartość każdego czynu Zbawiciela, jako Boga-Człowieka, najmniejsza Jego ofiara złożona za grzeszny rodzaj ludzki byłaby wystarczyła, żeby nas pojednać z Bogiem. Ale Chrystus Pan umarł na krzyżu, bo pragnął nam wyjednać przeobfitość łask, a nadto pokazać, jak potwornym złem jest grzech, który oddziela człowieka od źródła życia, od Boga.
   1. Ofiara Chrystusa – dobrowolna, Chrystus szedł na śmierć świadomie i dobrowolnie, ponieważ Sam chciał. Od chwili wcielenia znał dokładnie wszystkie szczegóły cierpień i męki, jaka Go czekała. Atoli śmierci się nie lękał. Owszem, zapowiedział, że umrze, ale nie wcześniej, aż Jego godzina nadejdzie. Najpiękniejszym zaś wyrazem tej dobrowolnej ofiarnej myśli Chrystusa są Jego ostatnie słowa na krzyżu: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łuk. 23, 46).
   2. Ofiara Chrystusa – zastępcza. Śmierć krzyżowa była ofiarą zastępczą, tj. złożoną zamiast ludzi. Chrystus jako człowiek był jakby drugim Adamem, który naprawił zło sprawione przez pierwszego człowieka. Niewinny spłacił okup sprawiedliwości Bożej za winy nasze. „On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy”, mówi o Nim Izajasz (53, 15). Ta ofiara Chrystusa miała charakter przebłagalny, gdyż przez nią dal sprawiedliwości Bożej zadośćuczynienie zupełne, równoważące wyrządzoną Bogu obrazę: „Za /wielką/ bowiem cenę zostaliście nabyci” (I. Kor. 6, 20), bo „drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy” (I. Piotr 1, 19).
   3. Ofiara Chrystusa – powszechna. Pan Jezus złożył ofiarę za wszystkich ludzi, bo jak wszyscy zgrzeszyli, tak wszystkich odkupił On Krwią Swoją, jako „Baranek, który gładzi grzechy świata” (Jan 1, 29). Przez wcielenie Chrystus wstąpił w realny związek z rodzajem ludzkim, stał się „jednym z nas”, stał się Głową rodzaju ludzkiego. A więc i Odkupienie, jakiego dokonał, rozciąga się na cały rodzaj ludzki.