Zmartwychwstanie ciał

Zmartwychwstanie ciał.

1. Koniec świata. Przyjdzie czas, kiedy Stwórca położy kres wszelkiemu stworzeniu. Nastąpi koniec świata.
   Koniec świata poprzedzą znaki, jak wojny i głód. Siew ewangeliczny ogarnia całą kulę ziemską, naród izraelski nawróci się i uzna Pana Jezusa swym Mesjaszem, na ziemi dokona się zjednoczenie wszystkich wiernych ,,w jednej owczarni pod jednym Pasterzem”.
2. Zmartwychwstanie ciał. Pan Bóg w dniu ostatecznym wskrzesi, tj. pobudzi do życia wszystkie ciała ludzkie i zjednoczy je na nowo z tymi duszami, z którymi niegdyś za życia były złączone. Zmartwychwstaną wszyscy, źli i dobrzy. Przy zmartwychwstaniu dusza nie otrzyma jakiegoś nowego ciała, lecz to, które kiedyś posiadała; i tak zmartwychwstanie ten sam człowiek.
   1. Prawda o zmartwychwstaniu ciał należy do podstawowych prawd wiary katolickiej i znana już była Izraelitom. Cierpliwy Hiob mówi: „Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. Potem me szczątki skórą odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę” (Job. 19, 25-27). Siedmiu braci machabejskich czerpało nieugiętość podczas niesłychanych tortur w nadziei zmartwychwstania: „Ty, zbrodniarzu, odbierasz nam to obecne życie. Król świata jednak nas, którzy umieramy za Jego prawa, wskrzesi i ożywi do życia wiecznego” (III. Mach. 7, 9-10).
   2. Chrystus Pan wskazuje na prawdę zmartwychwstania tymi słowy: „Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia” (Jan 5, 29). Spośród Apostołów świadectwo tej wierze składa szczególnie św. Paweł przed areopagiem w Atenach i wobec swych sędziów w Jerozolimie.
   3. Zmartwychwstanie ciał odpowiada całkowicie prawom rozumu. Jeśli bowiem za życia ciało było mieszkaniem duszy, która w nim i z nim niejedno dobre i złe uczyniła na ziemi, to byłoby niesprawiedliwością, gdyby tylko dusza otrzymała nagrodę lub karę, a ciało nie miało w niej swojego udziału.

      Nie ulega wątpliwości, iż wszechmoc Boża może ciała zmarłych powołać do życia. Jeśli Bóg z niczego mógł cały świat stworzyć, to dlaczego by nie mógł prochów istniejących na nowo ożywić? Wskrzeszenia zmarłych dokonane przez Pana Jezusa dają nam najlepszy tego dowód (córka Jaira, młodzieniec z Naim, Łazarz).

3. Powszechność zmartwychwstania i tożsamość ciał. Ze słów, gdzie Pismo Św. mówi o zmartwychwstaniu zmarłych, jasno wynika:
   1. Powszechność zmartwychwstania. Chrystus wyraźnie o tym poucza: „Wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia” (Jan 5, 28-29).
   2. Identyczność ciała zmartwychwstałego z ciałem, jakie za życia posiadaliśmy. Przytoczone słowa Hioba i męczenników machabejskich, którzy spodziewają się, że otrzymają to samo ciało, jakie Bogu w ofierze złożyli, najlepiej tę prawdę potwierdzają.
      Ciała zmartwychwstałych będą te same, ale nie jednakowe. Sprawiedliwi powstaną w ciele chwalebnym, zupełnie doskonałym i podobnym do ciała zmartwychwstałego Chrystusa, potępieni zaś w ciele sromotnym i szkaradnym, noszącym piętno popełnionych grzechów i potępienia. „Nie wszyscy pomrzemy, lecz wszyscy będziemy odmienieni” (I. Kor. 15, 51).

Ciała zmartwychwstałe i uwielbione: 1) będą wolne od cierpień, pożądliwości i zniszczenia; 2) będą otoczone jasnością; 3) będą mogły w jednej chwili przenosić się z miejsca na miejsce i 4) będą wolne od ograniczeń i potrzeb materialnych, jak pokarm i sen.
Po odbytym Sądzie Ostatecznym Bóg osiągnie wszystkie zamierzenia i cele. Cnota otrzyma nagrodę, grzech karę. Aniołowie i Święci „oglądają Jego oblicze, a imię Jego – na ich czołach i będą królować na wieki wieków” (Obj. 22, 4-5).
Wówczas rozpocznie się nowe, pozagrobowe życie.